کارمند تلقی کردن معلمی توهین به ساحت معلم است

این روزها که شاهد اعتراض گسترده ی معلمان هستیم، بعضی از بینش ها و شعارهای نادرست خود بر عمق فاجعه می افزاید. ابتدا باید اعتراف نمود که معلمان نشان دادند که از فرهیخته ترین و قانون مدارترین اقشار اجتماع هستند. گرچه دل آن ها دریایی از اعتراض و فریاد است اما تنها با سکوت خود و بدون هیچ گونه شعار سیاسی، خواسته های حداقلی خود را فریاد زدند.

در حالیکه معلمان به وضع اقتصادی نابسامان خود معترض هستند اما متأسفانه در اشتباهی اساسی این برداشت می شود که معلمان شعار برابری با سایر کارمندان دولت سر می دهند درحالیکه معلم در هیچ کشور پیشرو، پیشرفته و حتی درحال توسعه ای کارمند تلقی نمی گردد و معلمی اساسا کاری تخصصی است، حال آنکه فراتر از نقشی حرفه ای، در جهان امروز معلم دارای نقش هایی فراحرفه ای تلقی می گردد.

امروزه تلاش جهانی برای بهسازی آموزش به طور عام به معلم بیش از سایر عناصر تعلیم و تربیت می‌پردازد، اگرچه این توجه در برنامه‌های راهبردی وزارتخانه‌ها و دپارتمان‌های آموزشی در کشورهای مختلف جهان طبیعی است ولی ترویج نگاه به آموزش و معلم در برنامه‌های راهبردی امنیت ملی بسیار قابل توجه می باشد.

برنامه مفصل راهبردهای امنیت ملی آمریکا در قرن بیست ‌و یکم در فصل‌های مختلف به ” آموزش” و "معلم ” می‌پردازد، در بخشی از این سند می خوانیم :

چرا نوشتن با دست مهم است؟

هرچه پیش‌تر می‌رویم، بچه‌ها با کامپیوتر و صفحه‌کلید بیشتر سر و کار دارند تا تخته‌سیاه و دفتر، انگشت‌شان بیشتر صفحه نمایش‌گر را لمس می‌کند تا مداد. می‌شود فرض کرد در آینده‌ای نه چندان دور نوشتن با دست – با به قول معروف، قلم و کاغذ – فراموش شود.

آیا ممکن است این روند به رشد فکری و قوه خلاقه کودکان آسیب بزند؟ نتیجه یک تحقیق جدید می‌گوید بله، ممکن است.

برای گفتگو در باره اهمیت یادگیری نوشتن با دست در رشد مغزی کودکان سراغ محققی که این تحقیق را انجام داده رفتیم – کرین جیمز، متخصص علوم اعصاب‌شناختی در دانشگاه ایندیانا در بلومینگتون آمریکا.