مدیران نا کارآمد ـ تحقیر و تهدید دانش آموزان(قسمت چهارم)

امروزه وضعیت غالب بر برخی از مدارس ما بیشتر تهدید و تحقیر است تا تشویق و امید و ارزش گذاری. چنین روندی می تواند در جامعه دور تسلسلی را به وجود بیاورد که برای ما بسیار نگران کننده است. چون دانش آموزان کنونی  مدارس مدیران و معلمان فردای ما هستند و آنها می توانند روند رفتارهای ما را از طریق همانند سازی و الگو برداری تقلید کرده و رفتارهای ما را نسبت به خود در آینده تکرار کنند. روحیه حاکم بر نیروهای بیشتر مدارس مایل است تا دانش آموزان ساکت، آرام و مطیع باشند. در غیر این صورت باید عواقب رفتارهای تحقیر آمیز و سر کوب را بپذیرند. این در حالی است که نسل جدید به علل مختلف انتقاد گر و آزاد منش و حساس است. به نظر می رسد که ادامه شرایط کنونی که بیشتر مبتنی بر تحقیر و سر کوب است باید با برنامه ریزی و آموزش نیروها، خصوصا مدیران استحاله پیدا کند. و گرنه ما در مدارس نیروهایی را پرورش نخواهیم داد تا بتوانند به ارزش والای خود پی برده و در آینده نسلهای رشید و با اعتماد به نفس و عزت نفس بالا تربیت کنند.

روند تحقیر و سر کوب می تواند عزت نفس گروه زیادی از دانش آموزان پایین آورد. و آنها را با مشکلات آموزشی و شخصیتی زیادی مواجه سازد. که نتیجه آن فرافکنی و سر خوردگی و خستگی و بی انگیز گی نسبت به درس و گرایش به سوی بزهکاری های اجتماعی است.

در دوره متوسطه دانش آموزان صاحب توانائیهای زیادی هستند که می توانند، خوب انتقاد کنند، نظر بدهند ،اعتراض کنند، از خود دفاع کنند، ابراز وجود کنند و غیره. حالا فرض کنید که دانش آموزان در محیط های مدارس به علت تحقیر و تهدید  نتوانند از این تواناییها خود استفاده نمایند و آنرا سر کوب کنند. به نظر شما چه وضعی پیش می آید؟ و حتما می دانیم که سر کوب این تواناییها که مدرسه اجازه ابراز وجود آنها را نمی دهد. چه سر نوشتی را برای آنها به دنبال خواهد داشت؟

 البته نباید این سوء تفاهم به وجود بیاید که ما فکر کنیم دادن آزادی عمل بیشتر به دانش آموزان در مدرسه ها وضعیت را به گونه ای آشفته می کنیم. و باعث بی نظمی و جری شدن دانش آموزان میشویم. بلکه باید این را بدانیم که ما بین دانش آموزان خاطی و دانش آموزان وظیفه شناس فرق قائل هستیم و حق برخورد با آنها را برای خود طبق مقررات و ضوابط محفوظ می داریم و دانش آموز موظف است در چهار چوب ضوابط و مقررات مدرسه حرکت نماید. اما این به این معنی نیست که دانش آموز حق نفس کشیدن را نداشته باشد.

 برای داشتن دانش آموزان با انگیزه، با نشاط و رضایت مند و روبه رشد ما نیاز داریم که در مدارس بیشتر محیطی را فراهم بیاوریم که دانش آموزان به جای تنبیه و تحقیر، تشویق و تر غیب و مورد احترام واقع شوند. همچنین باید در مسائل مختلف از نظرات و دید گاه های آنها استفاده کرد.

مسئله دیگر رسیدگی به اعتراض و انتقاد های آنهاست. به حدی که از نظر منطقی در آنها رضایت مندی به وجود بیاید. و آنها بتوانند به پاسخ سوالهای خود برسند. اما آیا این روند در مدارس ما پیگیری می شود؟ ما چگونه پاسخ اعتراضات و انتقاد های دانش آموزان را می دهیم؟ آیا اجازه نفس کشیدن را به آنها می دهیم ؟ آیا برنامه تشویق و ترغیب و امید را در آنها مد نظر داریم؟

در پی چننین توضیحاتی است که شوراهای دانش آموزی را در مدرسه جدی نمی گیریم. و انتقادهای آنها را برای خود توهین میدانیم. و اجازه اظهار نظر به آنها نمی دهیم. و مدیریت را صرفا از بالا به پائین می دانیم برای افراد پائین حق و حقوقی قائل نیستیم.

 اگر در مدارس تشویق دانش آموزان در قبال فعالیتشان وجود نداشته باشد و اگر اجازه نفس کشیدن را به آنها ندهیم و اگر آنها را تحقیر کنیم و ارزش وجود ی آنها را فراموش کنیم. و سدی میان خود و دانش آموزان بکشیم. آن موقع دانش آموزان حق دارند بی انگیزه، خمود و بی شخصیت باشد.

امید است که ما دیدگاهها و نگرشهای خود را در این رابطه تغییر دهیم و محیطی را فراهم آوریم که درآن همه دانش آموزان به حق و حقوق خود برسند.